Dimitris Dx’s review published on Letterboxd:
Random παρατηρήσεις για την ταινία:
-Παρά το σύγχρονο στήσιμο της ιστορίας, ο Γκάρεθ Έντουαρντς δεν φαίνεται να ξεχνά την πραγματική προέλευση του (ας το παραδεχτούμε) «ήρωα» και δημιουργεί μια ταινία που είναι τόσο μοντέρνα, ακολουθώντας τις σύγχρονες επιταγές για θέαμα που (σχεδόν κυριολεκτικά) δεν χωράει στην οθόνη, όσο και… ρετρό, καθώς όχι μόνο δανείζεται την αυθεντική μορφή του Γκοτζίρα αλλά βυθίζεται και στις θεματικές των πρώτων ταινιών του (συμπεριλαμβανομένης και της εμφάνισης επιπλέον τεράτων και των μεταξύ τους αναμετρήσεων, φέρνοντας στο μυαλό εποχές «Γκοτζίλα εναντίον Μόθρα»).
-Μέχρι την επίσημη παρουσίαση του τέρατος , το πρώτο μισό της ταινίας αναλώνεται κυρίως σε στερεοτυπικούς χαρακτήρες, οι οποίοι επιδίδονται σε στερεοτυπικές ενέργειες. Βαρετό, ναι, αλλά οι ανθρώπινοι χαρακτήρες βοηθούν ουσιαστικά στο να δώσουν προοπτική στην πραγματική διάσταση του μεγέθους των τεράτων και να παρουσιάσουν μέσα από τα μάτια τους την εξωπραγματική αλληλουχία των γεγονότων. Δεν είναι οι προσωπικές ιστορίες τους που έχουν ενδιαφέρον αλλά η προσωπική τους ματιά και τα ερεθίσματα που λαμβάνουν οι αισθήσεις τους.
-ΠΟΣΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ; Η πρώτη εμφάνιση του Γκοτζίρα μετά το τσουνάμι, η μάχη του με τον MUTO στο αεροδρόμιο του Τόκυο, η ήδη σκηνή ανθολογίας με τους αλεξιπτωτιστές, το παράξενο ζευγάρωμα των δύο τεράτων, οι παράπλευρες απώλειες που αποτυπώνονται μέσα από αντανακλάσεις ή off-camera, με το φως των εκρήξεων και τον έντονο καπνό να μαρτυρά μόνο την ύπαρξή τους κλπ κλπ
-Επιτέλους, το μοντάζ δεν κατακρεουργεί κάθε αίσθηση συνέχειας με συνεχείς αλλαγές και κοψίματα. Κάθε σκηνή είναι χοροθετημένη με τάξη, κάθε πλάνο καλύπτει τον χρόνο που χρειάζεται, η κάμερα δανείζεται τον αργό ρυθμό κίνησης των τεράτων για να αποτυπώσει καθαρά κάθε τους ενέργεια και οι γωνίες λήψεις επιλέγουν πρωτότυπες και απρόσμενες διαδρομές για να παρουσιάσουν την δράση.
-Εξαιρετική ηχητική μπάντα btw (φανταστικός Ντεσπλά για άλλη μια φορά στον τομέα της μουσικής): Άλλοτε επικεντρώνεται στον ήχο της καταστροφής, άλλοτε στις βαθιές ανάσες των ανθρώπων, άλλοτε στις κραυγές τους, άλλοτε στην απόλυτη σιωπή. Μπορεί οι ανθρώπινοι χαρακτήρες να παραμένουν χάρτινοι αλλά η οπτική τους είναι που μας χαρίζει τις πιο εντυπωσιακές σκηνές του φιλμ.