The Double

The Double ★★★★

Εντάξει, βρήκαμε την πρώτη ταινία της νέας χρονιάς που εγκαινιάζει την φετινή κατηγορία "what the fuck did I just see" ή, αλλιώς, το φιλμ που ξεκινάει ως ντοστοφιεφσκική διασκευή για να αποτελέσει ένα τρελό remix στον Σιωπηλό Μάρτυρα του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Ή, καλύτερα, το Σιωπηλό Μάρτυρα του Άλφρεντ Χίτσκοκ που συναντά τον Λουίς Μπουνιουέλ που συναντά τον Ζακ Τατί που συναντά τον Ντέιβιντ Λιντς. Στο δε Q&A που ακολούθησε, ο Ayoade πρόσθεσε στις επιρροές του τον Λουί Μαλ, τον Ένοικο του Πολάνσκι και, τελικά, τον Ρόι Άντερσον του Songs from the second floor και You, The Living. Και το εξωφρενικό είναι ότι όλα αυτά βγάζουν νόημα.

Το The Double αλλάζει ακαριαία από θρίλερ σε κωμωδία σε σάτιρα και ξανά σε θρίλερ, αποσυντονίζει και αποπροσανατολίζει τον θεατή περισσότερο κι από ότι η εμφάνιση του James Simon τον ίδιο τον Simon James, σου προκαλεί ασυναίσθητα ένα μικρό κυνήγι θησαυρού για να βρεις την παραμικρή αναφορά στην κάθε ανώτερη κινηματογραφική πηγή και, τελικά, δημιουργεί ένα φιλμ που περισσότερο σε καλεί να παρασυρθείς μαζί του παρά να το ερμηνέψεις. Γιατί σίγουρα το φιλμ δεν αποτελεί ένα μονόπλευρο δημιούργημα παρά περισσότερο μια καμουφλαρισμένη, σουρεαλιστική υστερία.

Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν βγάζουν με την πρώτη νόημα, η προσπάθεια της μονάδας να ξεχωρίσει από το συλλογικό τίποτα και η προσπάθεια μιας αντίπαλης δύναμης (ίσως, ο ίδιος μας ο εαυτός;) να την επιστρέψει στην ανυπαρξία φαντάζει πιο οργουελική από ποτέ, μέσα σε ένα δυστοπικό μέλλον, που μπορεί να είναι και το παρελθόν, χωρίς λεπτομέρειες προέλευσης ή κατεύθυνσης, απλά λειτουργώντας κάτω από την επίβλεψη ενός Παπαδόπουλου που εκτελεί τις εντολές ενός κυρίαρχου Συνταγματάρχη (δεν κάνω πλάκα).

Βλέπω ήδη την μερίδα του κοινού που θα το απορρίψει ως χιψτερική φούσκα, βλέπω, όμως, και το εκκεντρικό σινεφιλικό κοκτέιλ που καταφέρνει να κεράσει ο Ayoade, που κάνει ακόμα καλύτερο κεφάλι κι από το κρασί που συνόδευε την προβολή. Ας κρατήσουμε κι ένα "Αχ, Μία" τώρα που γυρίζει.

Block or Report