Wilco Born’s review published on Letterboxd:
Who Framed Roger Rabbit (1988) is een vreemde mix tussen tekenfilm en noire, die vooral heel cheesy is en rare humor heeft. Bijzonder.
Cliché jaren '40 in tekenfilmhybride
Met Back to the Future (1985) als een van mijn favoriete films, ben ik aan mijzelf verplicht om de films van regisseur Robert Zemeckis te gaan kijken. Naast klassiekers zoals Forrest Gump (1994) maakte hij drie jaar na mijn lievelingsfilm de vreemde combinatie van tekenfilmpersonages en real life personen Who Framed Roger Rabbit (1988), met als bad guy Christopher Lloyd, ook wel de vreemde Doc Brown.
Die rare gast als bad guy, je ziet het nog niet voor je, hè? (Behalve als je I Am Not a Serial Killer (2015) hebt gezien, maar daar val ik nog niet onder.) Inderdaad, deze film moet wel apart zijn. Het feit dat onze kinderachtig vreemd gespeelde protagonist zichzelf laat overtuigen door een testament in iemands zak, gevonden op een foto gemaakt door hemzelf, laat zien hoe ridicuul het verhaal eigenlijk is.
Ik kon het niet uitstaan. Ik snapte niet hoe het zo vreselijk cliché kon zijn in een noire. De film had alles weg van een jaren '40 noire. Ik hou zo erg van dat tijdperk. Misschien speelden ze teveel met mijn gevoelens. Met een schepje erbovenop door letterlijk alles wat dat genre bevat allemaal te doen. Inclusief slechte grappen. "Boobytrap". Gnif-gnif.
Na een tijdje begon ik wel grappig te vinden hoe cliché het was. Maar houden ervan deed ik niet. Het was té Disney kinderachtig. En dis ney mijn ding. Dus.
Dat moment dat onze held naar ToonTown ging en als real life personage terechtkwam in een wereld vol tekenfilmfiguren, -auto's en -huizen; dat was mijn ultieme beeld van een nachtmerrie. Hopelijk zie ik dit vannacht niet terug.
64/100