πρόσεξε όλες τις σκηνές δημόσιων βασανισμών ή/και θανατώσεων. πρόσεξε τη θέση του σόλομον/πλατ σε κάθε μία από αυτές, από την πρώτη ως την τελευταία. από εκείνον από τον οποίο αποστρέφουν οι άλλοι το βλέμμα, γίνεται εκείνος που αποστρέφει το βλέμμα, γίνεται ο περαστικός που δε θέλει να έχει ανάμειξη, γίνεται εκείνος ο ίδιος που μαστιγώνει.

ο mcqueen έχει κάνει μια βαθύτατα κοινωνική, επιθετικά φιλοσoφημένη ταινία για το πώς η υπακοή, η αφαίρεση του ενός μετά του άλλου των κομματιών Σου, σε κάνουν μέρος ενός αδυσώπητου, ανήθικου συστήματος που σε υποχρεώνει να παραδώσεις την ταυτότητά σου, να ξεχάσεις το όνομά σου, να παραιτηθείς της προσωπικότητάς σου, να γίνεις αυτό που έχεις απέναντί σου.

(ο σόλομον συναντά την οικογένειά του στο τέλος και αυτό που έχει να τους πει; "συγγνώμη".)

και το σύστημα είναι όλο ανήθικο btw, δεν έχει εδώ τις γνωστές χλιαρές παπαριές όπου πάντα κάποιος κακός θα είναι στην πραγματικότητα γλυκούλης παρεξηγημένος καλός. είναι όλοι απάνθρωπα γουρούνια: ο χαρακτήρας του cumberbatch θα ήταν καλός υποψήφιος για χλιαρή αγιογραφία, αλλά η πρώτη του κιόλας σκηνή σε κουτουλάει στο κεφάλι και σου φωνάζει ξεκάθαρα πως αυτός δεν είναι ένας καλός άνθρωπος "δεδομένων των συνθηκών". χωρίζει την οικογένεια των σκλάβων, εξάλλου. ακόμα κι εντός του συστήματος, θα μπορούσε να έχει πράξει διαφορετικά.

ο πλατ τελικά κερδίζει την ελευθερία του όταν επιτέλους φωνάζει με δύναμη και σπαραγμό το όνομά του, το αληθινό όνομά του. όταν δεν παραδίδεται άλλο. προφανώς τότε ήταν η ευκαιρία του, βάσει και πλοκής, ωστόσο ο συμβολισμός δεν μπορεί να ξεπεραστεί- ο mcqueen δεν μοιάζει σκηνοθέτης που αφήνει τίποτα στην τύχη. είναι μια ταινία εποχής που δε μοιάζει με ταινία εποχής, κάθε πλάνο στήνεται και σου αφαιμάζει τον εγκέφαλο και τα σωθικά, όταν το έργο τελείωσε ένιωθα εξάντληση, ψυχική και σωματική. οτιδήποτε συμβαίνει απαιτεί την ενέργειά σου, από το ποτέ τυχαίο στήσιμο των κάδρων (στο ξέσπασμα της πάτσι η κάμερα είναι πάνω της σα να επρόκειτο για ανεξάρτητο urban δράμα που έχει πάρει αναβολικά) μέχρι ας πούμε τον τρόπο που κυλάει ο χρόνος (ποτέ κανένα σημάδι, μόνο τα μάτια του σόλομον που γίνονται μάτια του πλατ) ή το πώς σκηνές καλουπώνουν άλλες σκηνές (οδυρμοί, τραγούδια, ουρλιαχτά, μουσική, πολύ συχνά μεταφέρονται ως ηχώ ή ως ηχητικό χαλί από μια σεκάνς στην άλλη).

στο τέλος, το φιλμ, ενώ είχε κάθε ευκαιρία να απογειωθεί κλαψοσυναισθηματικοθριαμβευτικά, κλείνει με μια σχετικά μετρημένη σκηνή επανένωσης, και με ένα text επιλόγου που ολοκληρώνεται με τη φράση "το πότε, το πού και το πώς πέθανε ο σόλομον είναι άγνωστα". ο σόλομον ήταν Ένας Άνθρωπος. η ταινία δεν γυρίστηκε για να σκάψει αγιογραφία ενός ανθρώπου που 'εμπνέει' με την δακρύβρεχτη ασφάλεια του Βασισμένου Σε Αληθινή Ιστορία ήρωα μιας ερμητικά κλεισμένης στην ιστορική περίοδό της περιπέτειας. η ταινία γυρίστηκε επειδή ο σόλομον ήταν ένας ακόμα ασήμαντος άνθρωπος που κανείς δεν ξέρει καν τι στα κομμάτια απέγινε, που χάθηκε στα σοκάκια της Ιστορίας, αλλά που κάθε του απόφαση μέτραγε, επειδή όλων μας η κάθε απόφαση, κάθε υποχώρηση, κάθε στιγμή διεκδίκησης, *μετράει*.

η ταινία αυτή δεν γυρίστηκε για να συγκινήσει, γυρίστηκε για να τσαντίσει. μάρτυς μου ο mcqueen και οι σάρκες της πάτσι που ξεσκίζονταν μπροστά στα μάτια μας, πέτσα προς πέτσα. είναι ένα φιλμ υπομονετικό, ψυχοφθόρο, αποφασισμένο, τρομερά επίμονο, πολύ αυστηρό, αλλά τόσο μα τόσο γαμημένα σπουδαίο και ανθρώπινο.

δεν υπάρχει απολύτως τίποτα συμβατικό ή ακαδημαϊκό σε αυτή την ταινία και είναι τρομερά ειρωνικό πως θα χαιρετιστεί (από αυτούς που θα χαιρετιστεί) ως ένα Σημαντικό Ιστορικό Weepie Οσκαρομελόδραμα σαν τις βλακείες που συνήθως κερδίζουν τα μεγάλα και πολλά όσκαρ, αλλά στην πραγματικότητα είναι χαρτογράφηση του χαρακώματος όπου η κοινωνική ηθική ανταλλάζει πυρά με την προσωπική ευθύνη, γυρισμένης ως ιστορικό δράμα σκλαβιάς, το οποίο btw είναι επίσης φανταστικό κι ως τέτοιο. ΤΟΥΣ ΤΗ ΦΕΡΑΜΕ.