πιθανώς ο 3ος αγαπημένος μου πέιν. βγάλε το κλάμα (σε τρεις σκηνές διαλύθηκα: επίσκεψη στο παλιό σπίτι / σκηνή στο μπαρ, πριν και μετά / 'τελική ευθεία'), βγάλε την πανέμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία(*) που δένει τέλεια με το theme της μεγαλώματος, του homecoming, των αναμνήσεων-αντίκες κλπ, βγάλε τη ζεστασιά και το χιούμορ και την απλότητα-- ο πέιν έχει έναν υπέροχο τρόπο να παίρνει φόρμουλες και να τις μετατρέπει σε συγκινητικούς πίνακες χαρακτήρων. κανείς δεν αφηγείται αυτά τα '101' σαν αυτόν. κάθε του ταινία είναι σαν νέο κεφάλαιο σε μια essential (και intimate) εποποιία πάνω στις σχέσεις των γενεών, στην επιστροφή στο σπίτι, στις αναμνήσεις, στο legacy από πατέρα σε γιο.

(*ισχύει ότι είχε γυριστεί έγχρωμο; μου φάνηκε τόσο ταιριαστό που πρακτικά ξεχνούσα ότι δεν είχε χρώμα. πολύ καλή επιλογή.)