είχα καιρό να δω τόσο άνιση ταινία, γιατί δε μιλάμε απλά για διακυμάνσεις στην απόδοση ή για ένα act που λειτουργεί κι ένα άλλο όχι, αλλά για εντελώς οργανικά στοιχεία, για το DNA της ταινίας. προσπάθησε να φανταστείς την πιο βαρετή και ανόητη θρησκευτική διασκευή (και πραγματικά, όσο φανταστική είναι η υπερηρωική ιστορία της καινής διαθήκης, τόσο βαρετή μπούρδα είναι η παλαιά ε; από ό,τι φαίνεται τα σίκουελ δεν έγιναν καλύτερα στον 21ο αιώνα, πάντα καλύτερα ήταν, τα 80s τα γάμησαν όλα) σε επική μπλοκμπαστεριά, από τις ραφές της οποίας να προσπαθεί να δραπετεύσει η ιδιοσυγκρασία και η δημιουργική ευαισθησία του fountain (από οπτικές, μεταφυσικά σουρεαλιστικές αποχωρήσεις, μέχρι ακόμα και τον τρόπο που φιλμάρεται ο ράσελ κρόου και σε στιγμές νόμιζα πως έβλεπα τον χιου τζάκμαν). το αποτέλεσμα είναι παντελώς συγχυσμένο σινεμά, μια ταινία που έχει κατά τόπους θεόρατες και συναρπαστικές κορυφές αλλά οι πεδιάδες της είναι αδερφάκι μου να ξύνεις το κεφάλι σου από απορία και βαρεμάρα.

μου άρεσε η κούκου ιδέα των πέτρινων τεράτων, βρήκα επιμέρους σεκάνς μαγευτικές (το φύτεμα του νέου κήπου της εδέμ, την κοσμογονία*, την αρχή του κατακλυσμού), μου άρεσε η ένταση μεταξύ του νώε και της οικογένειάς του (ο στιγμιαίος δισταγμός του όταν οι βάρβαροι έρχονται προς το μέρος της κοπέλας, πριν αποφασίσει να θα γυρίσει πίσω ή θα φύγει με τον γιο του, και το κορμί και το βλέμμα του για μια φευγαλέα στιγμή είναι σε ένα ενδιάμεσο κενό, είναι απλά φανταστική σκηνή), μου άρεσε αυτή η αόριστη διάθεση του αρονόφσκι να τα σπάσει όλα και να ξεφύγει.

μόνο που δεν το κάνει, το πλαίσιο παραμένει αφόρητα κυριολεκτικό, κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα μια ανοησία ούτως ή άλλως, αλλά τώρα έχει ως αποτέλεσμα μια συγχυσμένη ανοησία με επιμέρους φανταστικά μέρη. το χειρότερο είδος ανοησίας, αυτή που δε σε αφήνει να την απορρίψεις με την ησυχία σου. δηλαδή όλο αυτό για να καταλήξουμε σε μια βαρετή ιστορία του πώς γεννήθηκε η daddy issues μυθολογία; άσε μας.

(* κοσμογονία κατά αρονόφσκι > κοσμογονία κατά μάλικ και πέστε να με φάτε)