hells yeah οικονομίδη. ναι, μπορείς να δεις όλη την ταινία να έρχεται, αλλά όλη όμως, ωστόσο είναι τόσο ξεχωριστοί οι ρυθμοί και τα μοτίβα του οικονομίδη που μοιάζουν όλα πιο υπερβατικά από τις άλλες 1789 φορές που τα έχει ξαναδεί. ο μουρίκης είναι προφανέστατα φανταστικός, όμως αυτό που εν τέλει με κερδίζει είναι το πώς η γνωστή ιστορία του άντρα που σπάει υπό το βάρος ενός σαθρού και ανήθικου περιβάλλοντος, εκρήγνυται με την πιο σιωπηλή έκρηξη που έχει συμβεί ποτέ. ένα πρώτο πλάνο χορού στην ταβέρνα ισοδυναμεί με δυο μακελειά.

προβλήματα ρυθμού το κρατάνε από το να συγκριθεί με τους δύο πρώτους οικονομίδηδες, όμως από την άλλη δυσκολεύομαι να βρω πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετική η ταινία. είναι εντελώς συγκεκριμένη σε αυτό που κάνει, και ο τρόπος που αποκαλύπτει τα character bits της είναι πολύ ωραίος. νιώθεις κάπου μια σαφή κοιλιά, όμως δεν υπάρχει προφανές τριμάρισμα να γίνει- το γνωστό και ως judd apatow effect.