Copy-paste από το review του προηγούμενου φιλμ της σκηνοθέτιδος: "Έχω μόνιμο θέμα με την Szumowska το γεγονός ότι παίρνει θεωρητικά edgy θεματικές (την πορνεία, την παιδεραστία και ομοφυλοφιλία στην καθολική εκκλησία, την ανορεξία) και τις προσεγγίζει άνευρα, ανέμπνευστα, απόλυτα mainstream παρά την εκκεντρικότητά τους." Και το πρόβλημα παραμένει και εδώ. Στο Mug η Σουμόφσκα προφανώς ξεμπροστιάζει τον ρατσισμό, την υποκρισία, την θρησκοληψία και όλη την καχυποψία της χώρας της, μόνο που τα κάνει όλα με τρόπο προφανή, εύκολο, και καλά…

Ένα μήνα μετά την πρώτη προβολή της ταινίας και έχοντας αποδεχτεί πλήρως την έννοια της αγάπης ως μια ακόμα διάσταση, πήγα τον πατέρα σινεμά για επαναληπτική προβολή Interstellar, επειδή τις τελευταίες μέρες, θες η μουσική του Hans Zimmer, θες οι αναμνήσεις του Τζεσικακίου, θες η τόλμη του Νόλαν να πάει την ταινία σε απόλυτα πεδία επιστημονικής φαντασίας στο φινάλε, η ταινία ΖΟΥΣΕ τόσο έντονα μέσα μου μου που έπρεπε να την ξαναδώ. Εντάξει, ο μονόλογος της Δρος Μπραντ περί αγάπης…

Ολόκληρη η σκηνή υπό τους ήχους αυτού του τραγουδιού, η φωνή της Rachel Weisz, ο χορός της Arianne Labed, οι Κυνοδοντικές αντηχήσεις της νοηματικής γλώσσας και του ίδιου του φινάλε, το σαρδόνιο χιούμορ, η σαρκαστική διάθεση, η εντυπωσιακά εκτενής βία της ιστορίας χωρίς να φτάνει τελικά ίχνος της στην οθόνη, η εξαιρετικά πυκνή αφήγηση που χωρίζει το φιλμ σε δύο υπο-ταινίες ουσιαστικά, η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΚΑΤΑΚΗ, η βρετανίλα και ταυτόχρονα η εντοπιότητα των διαλόγων και τόσα, ΤΟΣΑ ακόμα, δεν…