Αναγνωρίζω ότι το μινιμαλιστικό σινεμά μπορεί να αποδεικνύεται για πολλούς πολύ άνευρο ή κενό, ανούσιο ή κουραστικό. Πού και πού, όμως, εμφανίζεται μια ταινία τόσο δυνατή και τόσο συναισθηματικά φορτισμένη, που είναι ικανή να αλλάξει την πεποίθηση μεγάλου μέρους του κοινού ότι σε αυτές τις ταινίες "δεν γίνεται τίποτα". Δεν θέλω να πω την μεγαλοστομία ότι το Corn Island είναι αυτή η ταινία αλλά σίγουρα είναι ένα φιλμ που, τουλάχιστον, θα ωθήσει στην αμφισβήτηση όσους μέχρι τώρα χαρακτηρίζονταν από απόλυτη βεβαιότητα.

Πανέμορφο, μυστικιστικό και όσο χρειάζεται φολκλόρ για να τραβήξει την περιέργεια αλλά αρκούντως οικουμενικό για να πει μια παγκόσμια ιστορία ενηλικίωσης μέσα στον πόλεμο (με φρέσκια ματιά), το φιλμ έχει ελάχιστους διαλόγους (σε τρεις γλώσσες παρόλα αυτά) αλλά αποζημιώνει με την οπτική αποτύπωση της ιστορίας, η οποία αξιοποιεί στο έπακρο την υφή φιλμ που της προσφέρει η παραδοσιακή κινηματογράφηση και πετυχαίνει στο να δημιουργήσει μια πλούσια χρωματική παλέτα για το ένα και μοναδικό σκηνικό.

Αφηγημένο σαν παραδοσιακό παραμύθι και γυρισμένο με τρόπο που, αν μη τι άλλο, σε προκαλεί να ανακαλύψεις το σχετικό knowhow, καταφέρνει με μια λιτή ιστορία να μιλήσει για το πέρασμα του χρόνου, την δύναμη της φύσης, την αλλαγή των γενεών, τα πρώτα σκιρτήματα, την απειλή του πολέμου και την αδιόρατη αίσθηση της απειλής και κλείνει την εξιστόρηση, όπως θα έπρεπε, χωρίς φανφάρες, υπερβολές και κλισέ.

Το αφαιρετικό, μινιμαλιστικό σινεμά μπορεί να είναι μια πλούσια και έντονη εμπειρία, κι ας χρειάζονται ταινίες από το Καζακστάν (και την σταθερά τίμια Αργεντινή, παρεμπιπτόντως) να μας το υπενθυμίζουν αυτό.

Η ταινία κατέκτησε το μεγάλο βραβείο στο πιο πρόσφατο φεστιβάλ του Karlovy Vary.