Είναι φανταστικό το πόσο καλά μεταφράζεται στην αγγλική γλώσσα η εκκεντρικότητα του Λάνθιμου, το υπόγειο χιούμορ του (όπου εδώ πλέον γίνεται και slapstick και κατά στιγμές απόλυτα ξεκαρδιστικό), η αυστηρή του γλώσσα και τα παραμορφωμένα από τον ευρυγώνιο φακό πλάνα του, δημιουργώντας μια ταινία εποχής που είναι μοντέρνα, αποτελεσματική και απλά υπέροχη. Η Olivia Coleman αξίζει να μετρά αντίστροφα μέχρι το Όσκαρ της, η Emma Stone συνεχίζει να αποδεικνύεται χαμαιλέοντας σε κάθε ρόλο, διάθεση ή εποχή, χωρίς μάλιστα να φαίνεται καν ότι το προσπαθεί, ενώ η Rachel Weisz αναπνέει οργανικά πια μέσα στο απόλυτο λανθιμικό σύμπαν, συμπληρώνοντας μια ερμηνευτική τριπλέτα που είναι πολυεπίπεδη, αδίστακτη, αφελής και απόλυτα γλαφυρή.

Πέρα από όλα αυτά όμως, το The Favourite απλά αποδεικνύει ότι ο Λάνθιμος δεν περιορίζεται στη ζώνη ασφαλείας του, κάνοντας συνεχώς άλματα και δοκιμάζοντας νέα είδη, φιλτράροντάς τα όμως μέσα από τον δικό του παραμορφωτικό φακό, που βγάζει το χειρότερο των ανθρώπων αλλά το καλύτερο των ηθοποιών του. Όλος ο κόσμος είναι πια έτοιμος για το ταλέντο του Έλληνα δημιουργού, ειλικρινά δεν φαίνεται να υπάρχει όριο σε αυτό. Αφοπλιστικά όμορφη δουλειά στα κοστούμια από την Sandy Powell επίσης, αν και όλη η σκηνογραφία και η φωτογραφία της ταινίας είναι ένα θαύμα.

ΥΓ: Η σκηνή του χορού της Rachel Weisz είναι το πιο αστείο πράγμα που είδα φέτος, ΜΠΡΑΒΟ.