final haftasından sonra beni sadece bu paklardı

this shit hits hard

baştan sona kadar içimde bi burukluk bıraktı, bitirdiğimde kendimi yalnız hissettim.
fotoğraf gibi sahneleri ve burada olan gezginleri izlerken, "bu hayatı bir gün elde edebilir miyim?" düşüncesi kafamı kurcalarken, bir tarafım gezgin ve her yeri keşfetmek istedi, diğer yanım da insanlara bağlanmaktan uzakta yaşamanın ne kadar zor bir şey olduğunu hissetti.
elimizden hızlıca kayıp giden zaman, giden zaman ile gelen kayıplar, ve kendimizi bir türlü huzurlu, evimizde hissedemediğimiz bu hayatın içinde ne yapacağız diye düşünüyorum sessizce. süperdi.

barry lyndon'ı izlerken adeta ingiliz klasiklerinden bir roman okuyormuşum gibi hissederek filme kapıldım. şahane kostümler ve her sahneyi sanki bir tabloymuş gibi hayranlıkla izlememe ek olarak baş karakterimiz iyi niyetli barry'nin benmerkezci ve git gide açgözlü bir adam oluşuna tanık olduğumuz kusursuz işlenmiş bir karakter gelişimi görürken, hayatın insanı nasıl, nerelere sürüklediğine de tanık oluyoruz. büyük adamsın kubrick