2021 Directed by Tayfun Pirselimoğlu
Can witnesses a murder in a small town. The police don't allow him to leave after his testimony. On the other hand, a quarantine is declared due to rabid dogs. The whole town turns into purgatory with no exit is almost at the edge of insanity.
ben de lynch seviyorum tayfun pirselimoğlu ama platonikliğimi bu kadar abartmıyorum
sırf vapura binip sinemaya gideyim diye seçtim. görsel olarak tatmin edici. ha olmasaydı ne olurdu hiiç deniz havası almış oldum.
25 liram boşa gitti orospu cocugu bu film ne? herkes kendini tarkovsky sanıyor amk
tuhaf,
zamansız ve mekansız, asılsız bir hava taşıyor her sahnesinde, zamanını daktilolardan, eski telefonlardan çıkarmaya çalışıyorsunuz olmuyor.. mekanı evlerden, sokaktaki megafonlardan, radyodan çıkarmaya çalışıyorsunuz o da olmuyor..
asılsızlık, tuhaf karşılaşmalar, tuhaf diyaloglar, tuhaf uyarılar ve baş karakterin durmadan duyduğu soruları tekrar edişi, bu soruları duyduğundaki mimikleri gerçekten tam anlamıyla ‘tuhaf’
the saxophone melody has been playing in my head since I left the cinema. a masterpiece…
bu film hakkında tekrar ve uzunca yazmak istedim çünkü benim ilk kısa filmime olan benzerliğiyle beni çok etkiledi.
kastamonu’nun aynı sokakları, bu sokaklarda nereye koştuğunu bilmediğimiz öylesine koşan karakterler, asla cevaplanması mümkün olmayan sorularla kurulmuş bir hikaye akışı, aynı çok anlamlı anlamsızlık…
berbat bir kısa filmdi, çok severdim ama.
kalbimden vuruldum ama o sokakları görünce, çok gerçeküstüydü bu karşılaşma benim için.
bu filme dair ne yazabilirim bilmiyorum. karmakarışık bir hikaye ve harika görüntüler eşliğinde kafa karışma seansı. nedense çok güzeldi, nedense sevmeyeceğimi düşündüren şeyler çok da gözüme batmadı film ilerledikçe.
belki bi entry daha girerim, üstüne çok düşüneceğim istesem de istemesem de. öyle bi film
Film boyunca birbirini takip eden her “an” sizi çıkması gittikçe zorlaşan bir yokuşa tırmandırıyor. Dolayısıyla geçen her süre yokuşun sonunda karşılaşmayı beklediğiniz şey kafanızda çetrefilleşiyor, spekülasyonlar artıyor. Ancak film bir türlü sizi bir çatışmanın sınırına dahi getirmiyor. Bu bir sorun mu bence değil, bir uyuşturucunun etkisindeki karakterin derdini derdim edinmem için kamera kullanımıyla kelimenin tam anlamıyla başımı döndüren pek çok tekniği de severim farzı misal. Ancak Tayfun pirselimoğlu izleyeni bahsettiğim noktadan fazlasıyla etkilemeye çalışmış olacak ki özellikle son 30 dakikaya geldiğinizde olmakta olan size yalan gelmeye başlıyor. (Tüm bu absürtlüğün içinde bir gerçeklik aradığım için “yalan geliyor” demiyorum tabii ki filmin dünyasının benim için yaratıldığının fazlasıyla bilincinde olduğumu yani büyüsünün kaybolduğunu tek bir cümleyle özetlemeye çalışırken anlaşılır olma kaygısına düşüyorum)…
Tayfun Pirselimoğlu, ‘Vicdan ve Ölüm’ üçlemesi (Rıza, Pus, Saç) ve aslında yine üçlemenin dokularını taşıyan ‘Ben O Değilim’i çektikten sonra; sanki, oluşturmaya çalıştığı sinema dilini kendi içsel yolculuğunun bir parçası haline getirip (belki de hep yapmak istediği) yeni bir şeyler denemeye başladı. İçerik ve anlatım biçimi olarak neredeyse birbirinin kopyası olan ‘Yol Kenarı’ ve ‘Kerr’ filmleri bunun bir göstergesi. Zaten önceki filmlerinden de aşina olduğumuz, David Lynch, Tsai Ming-liang, Bela Tarr ve benzeri yönetmenlerden esintileri bu son iki filminde çok daha net görüyoruz. Ancak hem hikaye hem de kurgu açısından çok başarılı olduğunu söyleyemem. Sinematografik olarak atmosfer mükemmel oluşturuluyor fakat olay örgüsü ve diyaloglar bu atmosferin çok gerisinde kalıyor. Sinematografisinin çok iyi olmasına şaşmamak lazım, sonuçta görüntü yönetmeni Andreas Sinanos.…
