1997 ‘A casa’ Directed by Šarūnas Bartas
A moving world of spirits and ghosts, condemned to brush against one another without really meeting since they have all emerged from a single perpetual dream: that of a young man who no longer wants to wake up, immersed as he is in this world of fascinating spectres.
إلهي ما بال تلك الوجوه البائسة تُشبِهني ، وكأنها مسرحية تراقصت على بؤسي تنصل كل ما فيَّ من حزن إلى وجوهٍ تلاحقني
وراء ردودي اليائسة واهتمامي المتبلد كان ما شاهدته للتو ستارٌ أغطي فيه ما تداعى من روحي ما ذهب من لحظاتي التي ابتعدتُ فيها عن من يؤنسني مجلسهُ ويؤرقني مُرتحله ، عندما تبدلت واسنتسخت الظلام وشعرت بما شعرته للتو .. إلهي أشعر بالخوف لأنني فور انتهائي هممت بالكتابة سمحت لقلبي بالتعبير وكأنني ذلك العجوز الذي يسارع الزمن ليصعد السلالم ، لا أُخفي أحدًا أنني لوهلة رأيت نفسي أهرب من شقوق النوافذ .
if I'm being reductive, almost like mother! by way of Aleksandr Sokurov -- so obviously pared way the fuck down, concerning ideas relevant to domestic/internal history, and with a deeply disparate approach to form, figurative suggestions and character interactions (or lack thereof). particularly regarding the notion of an enigmatic edifice acting as a microcosm housing a multitude of non-concrete, experiential themes. the exhibition of emblematic & illustrative "instinctive states of the mind" via both political and apolitical perspectives (depending upon your own). anything and everything, really; make it what you need it to be. marvelous.
Even better than Few Of Us. Here Bartas conjures beauty out of decay, the titular house a hellish void of unlit gloom. Scarred faces, contorted muscles, blackened eyes take over the decrepit mansion, like wounds of the past manifesting as corporeal beings. A place where our deepest, most searing lesions go to rest, and in this film we walk through the fire and stare our antiquated selves in the face, picking at us like birds devouring a carcass.
The beauty of Bartas’ films is that you can take anything from them. On the one hand this feels deeply political, with the house as the “mother(land)” addressed in the opening and closing narration, with the people inhabiting it the ones left…
I've recently become nearly convinced that certain films, and The House (1997) by Šarūnas Bartas is one, cannot effectively be the object of in-depth criticism using words. These largely imagistic creations, most often with no dialogue, demand that a critic create their own unified film using their own imagery and associations without dialogue to access the original work's intention and its eventual effect upon the viewer, be they antagonist or advocate, at least in particular subjects of the host film's examination. You may think of it as a living virus which embeds within the world of the first film and reprograms it's cinematic machinery to create dozens of new audio and visual ideas, images, forms, motions, compositions, palettes, timings, cuts,…
Fusing personal memoir with a country's political account, Bartas's doggedly allegorical film forms a hypnotizing world that encapsulates a reality that's lost and obscure. Employing a surreal yet radical breed of narrative and imposing visuals, this film delineates the images of crushed innocence, societal alienation, and public conflicts existing among the people as an upshot of war and independence. Stuck between the crumbling and forbidding worlds, "The House" evolves itself as a sublime, ruminative ode to the homeland, the roots where reality and fantasy meld in our recollections.
مادر!
زمان گذشته است و من از تو دورم
مادر، برای من مهم این است
که باور کنم این چیزها به باد نخواهد رفت،
آوازهایمان، نگاه‌های کوتاهمان،
آن دقایق، خودِ ما دوتا،
چرا که هر چند جز جان‌هایی مرده نیستیم،
جان‌هایی بیمار،... زار و نزار،
هر چند فقط همینیم،
و خاصه، کم‌وبیش بی هیچی امیدی،
اما نیست و نابود نمی‌شویم
کاش فقط بتوانمت گفت چه استوار بر این باورم، مادر.
"خانه" روایت بصری تلخ و شاعرانه‌‌‌ی شاروناس بارتاس فیلمساز مساله‌مند و باریک‌اندیش لیتوانی است. فیلم با موسیقی باخ و تک‌گویی درونی راوی با مادری که غایب است، بر روی تصاویری از یک عمارت مجلل آغاز می‌شود.. در ادامه، نظاره‌گر پرسه‌زنی و سرگردانی شخصیت اصلی، درون این عمارت متروک و گذر…
«خانه» ، با دوربین شاعرانه بارتاس ؛ روایتگر مردمانی رنج دیده، با جان‌های بیمار و بیزار و بی هیچ امیدی است که در خانه‌ای، در اندوه نفس می‌کشند و غرق در سکوتند و هیچ نمیگویند، اما درونشان پر از ناگفته‌هاست
و اشک‌ها، لبخندها و چهره‌های غمناک آنها پر از حرف است.
فیلم متکی و استوار بر گشایش تصویر و سکوت می‌باشد و نه دیالوگ و گفتگوهای بیهوده ؛ این همان ماهیت سینماست
نماهای بلند و قاب های شاعرانه و جادویی و نقاشی‌وار بارتاس و آن سکوت و رنج حاکم بر فیلم یادآور آنجلوپولوس، بلاتار، تارکوفسکی و آکرمن می‌باشند.
روایت و حدیث نفسی از پسری برای مادری که در غیاب است
و در سکوت و درون نفس خود با اون سخن…
Wow, that was something powerful! Imagine a less accessable version of Pedro Costa who is as powerful (if you of course consider Costa to be powerful)
Saddened faces wondering in a house. There's no dialogue but the opening and closing voice overs. The rest of the movie feature bodies that are prisons to their souls. Emotionless faces that are about to crack, explode, burn in flames. Collective mourning. Are they mourning the same thing? Or each is mourning his own life? Or they are mourning their country? Existence itself?
Don't get me wrong, it's not just "sad people walking and staring" there are moments of Buneul like surrealism and moments of catharsis that are wonderful. This movie looks gorgeous
I…
This often reminded me of Louis Malle's "Black Moon", both the setting, as well as the fact that the surrealism comes from the imagery rather than the form or style of editing. However, while "Black Moon" consistently hits the audience over the head with its surrealist elements and strives way too hard to be weird, "The House" quietly draws you into the dreamlike nature of the setting and the odd members of the house. It slowly builds to a satisfying point of perplexing weirdness that kept me going back and forth as to the nature of the film itself (is this a drama with surrealist elements, a traditional surrealist film, a simple ghost story, or some combination thereof?) Ultimately, Bartas provides an exceptionally rewarding and engrossing film about personal and collective tragedy.
I wanna be the house
The people
The food
The landscapes
The silence
The loneliness
The faces
The rooms
The lakeside
The mountains
The dogs
The birds
I just wanna be part of it
جدا از حس و حال انجلوپولوسی فیلم و نماهای زیبایی شناسانه که توسط مخاطبان قابل دریافت است و در کامنت مریم مفصلا توضیح داده شده، در سطح روایی هیچ مطلبی به زبان انگلیسی نیز در نت پیدا نکردم که چه اتفاقی در این فیلم در حال رخ دادن است تا آنجا که در بیشتر مطالب اساسا وجود روایت را انکار کرده اند، با اینجال آنچه من از منطق داستانی - و نه بصری - دریافت کردم اینبود اتفاقا روایت وجود دارد به نحوی که که به گروهی از افراد گفته شده که ارتش شوروی به زودی به این ناحیه رسیده و ویرانش میکند و منظورم ازین ناحیه همان خانه یا وطن است چرا که با در نظر گرفتن اصالت لیتوانیایی…
