فیلم هایی که در قطار ساخته شده اند جذابیت خاصی دارند شاید به خاطر خاطراتی که ما از آدم هایی داریم که چند ساعت با هم آشنا شده ایم و بعد از آن از زندگیمان محو میشوند

من از همون اول فیلم میدونستم ماجرا از چه قراره و توئیست انتهای فیلم منو متعجب نکرد شاید چون قبل از این فیلم یلا کریستین پتزولد رو دیده بودم

در نهایت فیلم شخصیتهای اصلی فیلم را و به تبع تماشاگر را به سمت وسواسی فکری که سالیان سال مثل خوره فکر را درگیر خود کرده سوق میدهد هر چند فیلم مثل زودیاک دیوید فینچر نیست که هویت قاتل را کاملا نامعلوم معرفی کند نمونه ی خوب دیگری را هم به یاد دارم تعهد شان پن

بله تصاویر بسیار زیبا و واقعگرایانه است . موسیقی فیلم عالی است اما فیلم مثل بسیاری فیلمهای هالیوودی کاملا شسته رفته و سر راست است همه چیز همان گونه است که برای نمیدانم کدام مخاطب باید باشد دیگر نه مسئله ای وجود دارد و نه ایده ی جدیدی که ذهن مرا به خود مشغول کند بیشتر به یک سفر تفریحی میماند که باید بعد از یک گردش و سواری با سفینه های فضایی به خانه برگردیم با یک پس زمینه مثلا عاطفی خانوادگی که قرار است یک درس اخلاق باشد و تمام