Letterboxd — Your life in film

Tilda Swinton'ın karakteri dışında gözüme batan bir şey olmadı.

Speak No Evil, Sessiz İstila'nın uzun versiyonu. Sözde, yabancılara karşı nazik tutumun toplumsal kırılmalara neden olacağını göze sokar gibi anlatmış. Salt gerilim olarak değerlendirildiğinde karakter motivasyonları tatmin etmiyor fakat işin alegorik kısmı tıkır tıkır işliyor.

Speak No Evil aynı zamanda gönüllü kulluk üzerine bir taşlama da vadediyor. Bir tirana karşı şartsız koşulsuz biat etmekten vazgeçmeme, mevcut distopik düzeni gene sadece bu tiranın iyileştirebileceğine karşı bitmeyen inanç. Konuştukça daha çok şey buluruz.

Presley, Cash, Mercury, Lennon gibi sadece bir nesli değil tüm jenerasyonları peşinden sürüklemiş seslerin biyografileri, dünya gözüyle göremediğim bu insanlarla vedalaşmama imkan sağladığı için objektif olamıyorum. Bir film olarak Elvis'in ederi ne kadar olursa olsun sadece bana yaşattığı duygular için bile öyle kıymetli ki. Bir de illa filmi değerlendirirsek; bir Baz Luhrmann filmi ne kadar kötü olabilir ki? Hayranlıkla izledim.

Errrkekler

Amerikayı yeniden keşfetmeye gerek yok fakat Exile görülmeye değer bir filmmiş. Almanya'da diskriminasyona maruz kalan ya da kendi içinde gittikçe büyüyen aşağılık kompleksinin yansımalarından ötürü öyle olduğunu sanan bir adamın hikayesi, sıkışmışlık ve kaybolmuşluk hissi yaratacak görsel unsurlarla epey başarılı bir şekilde aktarılmış.

Doctor Strange in the Multiverse of Madness > Spider-Man: No Way Home

Kafası karışık olsa da Sorrentino Sorrentino'dur.

Tessa Thompson öyle naif oynamış ki, mest etti.

Mia Hansen-Løve, filmlerindeki karakterlerin arasında yarattığı cinsel tansiyonu eyleme dökmeyip düşüncede bırakarak izleyiciyi kışkırtmaya bayılıyor.
Özellikle L'Avenir ve Bergman Island'ta bu gerilimi epey güçlü bir şekilde hissettim. Bir de karakterlerini bize daha bir açsa filmlerine verdiğim yıldızlar artacak.
Bu arada Vicky Krieps, Vicky Krieps...

Rüzgarda salınan nilüfer

Bir Friends delisi olarak hikayeyi devam ettirmelerini yeğlerdim.