میشه گفت اینجا اولین نقطه‌ایه که اوزو در ترکیب فضای ملودرام و کمدی حالت تکامل‌یافته ای رو پیدا می‌کنه که توی فیلم‌های بعدیش تکرار میشه. خط روایی اصلی فیلم از یک روایت کمابیش ملودرام شکل گرفته که از طرفی در زیرلایه‌هاش به بحران اقتصادی ژاپن اون سال‌ها اشاره داره (بر خلاف بعضی از فیلم‌های قبلی که بیش از حد مستقیم بهش اشاره می‌شد) و از طرف دیگه، المان‌هایی که مستقیما به فرهنگ ژاپنی برمی‌گردن رو میشه توش دید و از این نظر شاید بیش از اکثر فیلم‌های دیگه‌ی اوزو فضای ژاپنیش پررنگ باشه. در کنار این‌ها لحن کمیک هم به پس‌زمینه رفته و عمق و بعد تازه‌ای به فضای فیلم داده. همین‌ها باعث شده فیلم خیلی به فضای زندگی عادی نزدیک بشه. اینجا سعی نشده اتفاقات به صورت تحمیلی به هم متصل بشم و همه‌چیز روند طبیعی خودش رو طی میکنه