Sergio Leone maakt langzame westerns. Scènes duren hierdoor lang maar hebben een consequent tempo. Waarom werkt het? De stilte spreekt. De gezichten die hij in beeld brengt zijn interessant. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik geen fan ben van zijn extreme close-ups. Leone kiest ervoor om de kin eraf te snijden om het complete gezicht in één keer in beeld te brengen. Van mij hoeft het niet. Iconisch is het wel!
Once Upon a Time in the West voelt…
Venetië is het prachtig in beeld gebrachte centrum van Don't Look Now, een drama met een best wel bijzondere stijl. De plotse zoom-ins fascineren en doen denken aan Sergio Leone's westerns. Dan nog de harde montage en handheld camerastijl, geïntroduceerd in de French New Wave. Dat is niet het enige wat hard is. Veel jaren '70 films hebben dat rauwe randje, stevigere thema's en dat realistischere stijltje. Het maakt mij nieuwsgierig om meer films uit dit voor mij relatief onbekende…
Als niet-kritische twaalfjarige is dit een fantastische actiefilm om te kijken en een van de redenen waarom ik actiefilms onwijs vet vind. Hem nu terugkijken is een confronterende ervaring waarin de camerastijl frustreert, de hackerscultuur rondom het plot lachwekkend neergezet wordt en het lege acteerwerk van Timothy Olyphant niet te begrijpen is. Er zijn nog steeds sterke actiesequenties in mijn optiek. De film als geheel is samen te vatten met het allerlaatste stuk. Superheld McClaine gaat zitten in de ziekenwagen en zegt voor hij wegrijdt tegen de chauffeur: "hospital". Alsof ze hem ergens anders heen gingen brengen lol.
Birdman is een film die mooi het grensgebied opzoekt tussen kunstfilm en publieksfilm en is het spiegelbeeld van zijn protagonist Riggan (Michael Keaton). Waar hij met zijn Broadway-theaterstuk zich los wil schudden van succesvolle superheldenfilms en zijn mainstream blockbusterpubliek, probeert deze arthousefilm zich aantrekkelijk te maken voor het 'gewone' volk die zo'n drama niet zo snel aanzet.
Dit doet het op een aantal manieren. Ten eerste door de creatieve toevoeging van superkrachten die, ondanks het technisch gezien in het midden…
Wat heb ik hard van The Mountain Between Us genoten!
Waarom moet ik altijd kritisch wezen, het beter weten? Ik voel me schuldig wanneer ik ergens van kan genieten. Het kijken van kwalitatief goede films ervaar ik als verplichting.
Het is tijd om naar mezelf te luisteren en afstand te nemen van objectiviteit. In (hoelang? Nog maar anderhalf jaar ofzo?) heb ik mij van casual film- en seriekijker me gepositioneerd als de expert.
Die rol gaf ik mijzelf en nam het uiterst serieus. Tijd om dat los te laten en even te kijken waar ik uit ga komen.
Heerlijke autoachtervolgingen in films
Mijn verlangens naar oude(re) cinema in de recente jaren hebben een duidelijke intoxinerende functie. De moderne blockbuster biedt gewoon niet meer de goed uitgevoerde pracht en praal zoals vroeger. Computers maken filmmakers lui. Scenario's zijn gebaseerd op een formule.
Meer dan verfrissend is een actiefilm die wel alle remmen losgooit en het gaspedaal volledig indrukt. Met achtervolgingen die ongelooflijk overzichtelijk zijn, zonder gebruik van slowmotion en met ieder kleurrijk shot zo mooi om in te lijsten,…
