In Citizenfour (2014), gefocust rondom klokkenluider Edward Snowden die journalisten zijn verhaal vertelt, wordt de Amerikaanse overheid onthuld. Het afluisteren van de NSA staat inhoudelijk centraal en alle details leren we kennen.

Maar de kracht van deze relatief amateuristisch gefilmde documentaire zit hem in de persoonlijke details. Want zeker na het kijken van Oliver Stone's Snowden (2016) kan ik alle details wel uitleggen over de vreemde praktijken die zich voordeden na 9/11.

Die details komen goed naar voren door het vele, ruw aanvoelende materiaal wat in beeld wordt gebracht. Edward zie je als persoon, hoe moeilijk hij het heeft om sommige dingen te vertellen, hoe bang hij is en wat de publicaties met hem doen.

Behalve de beelden in dat hotelkamertje, wordt er geknipt naar beelden van de journalisten en de impact van de publicaties. Je ziet de last van Snowdens geheim, die langzaam maar zeker om wordt gebouwd naar een vlucht.

Hoewel Snowden richtte op zijn persoonlijke dilemma tijdens zijn tijd bij de NSA, ben ik veel meer geïnteresseerd in een Jobs (2015)-achtige film over de periode in deze documentaire.

Erg goed geslaagd. Niet altijd even boeiend als je niets met computers hebt of de impact van het verhaal even hebt gemist. De menselijkheid maakt het echt interessant.