Wilco Born’s review published on Letterboxd:
Bij de Filmblog Get Together in Rotterdam, georganiseerd door Nostra van De Filmkijker, konden we niet anders dan een filmpje kijken. Vorig jaar werden we verblijdt met het heerlijke Already Tomorrow in Hong Kong (2015), dus dit jaar waren de verwachtingen hoog bij mij. De film die we te zien kregen, viel redelijk in hetzelfde straatje, al viel die tegen.
Comfort (2016) is een romantische dramafilm over Cameron, een pakketjes rondbrenger die om redenen niet zo goed tegen zonlicht kan, oh en ook nog zomaar een food truck wil hebben later, en Jasmine, de dochter van de baas, die hem opdracht gaf om haar op te halen van het vliegveld. Blijkbaar wil zij Engels gaan geven in Japan en moet daarom al redelijk snel weg.
Zie het voor je: een man laat een pakketrondbrenger een foto van zijn dochter zien - een tierelantijntje begint te spelen, wat schreeuwt *instant verliefdheid* - en moet haar ophalen. In het begin is zij zo van "jow creap, ik ken jou niet, wie ben je?" en "ben ik een soort pakket voor mijn vader ofzo?" maar wanneer ze thuiszit en nog niks is gebeurt, belt ze opeens terug om de nacht met hem te besteden. En de grootste drama: dat Cameron's baas (de comic relief) doorheeft dat hij niet werkt.
Oké, ik merk nu al dat ik al veel frustraties over het plot zou kunnen uitten. Ik heb ook nog nooit zo'n volle pagina aan aantekeningen als resultaat gehad. In de bioscoop is schrijven al zo lastig, maar ik heb op elk leeg plekje dat ik kon vinden nog een kleine opmerking opgeschreven.
Ik zal het dus even samenvatten: Comfort wil een soort film uit de Beforetrilogie zijn, gefocust op het praten tussen de twee personages die verliefd op elkaar zijn. Het probleem: dit personagedrama heeft geen personages. Over "de mysterieuze" Jasmine leren we niets dan dat ze van een soort beestje houdt en dat haar vader haar in de steek laat. En omdat zij hem ontvlucht, komt de vader terug om haar te zoeken, en die wordt dan weer boos, en uiteindelijk maken ze het weer goed, en zucht.
Ergens in het midden van de film had ik nog hoop. Het moment dat de twee klaar gaan zitten voor de zonsopgang, gaat Cameron's wekker af. Snel rent hij naar de auto, gooit Jasmine er thuis uit en gaat pitten in een parkeergarage. Als excuus sputtert hij tegen haar: "I got this... thing."
Wat ik hoopte was dat hij op dat moment in een echte vampier zou veranderen (ze maakte iets daarvoor een hint daarnaar) en dat de rest van de film een horrorfilm zou zijn. Een soort ommekeer zoals From Dusk Till Dawn (1996) heeft. Maar helaas. Het erge was nog dat deze chronische ziekte in het allerlaatste shot gewoon was opgelost. Een dikke middelvinger naar iedereen die dit in het echt moet verduren.
Ongelooflijk duidelijk was dat de makers niet wisten hoe ze een film moesten eindigen. Ik denk op zo'n anderhalf uur leek het einde te komen; maar toen moest vadertje nog boos en weer blij gemaakt worden. Het stuk wat erna kwam, liet de film langer voelen dan de bedoeling was. Als laatste was de geluidskwaliteit van dialogen niet altijd even goed. Klein detailtje, maar het leidde me wel af.
Ondanks dit alles toch nog twee en een halve ster? Jep. Dit niet super geacteerde romantisch personagedrama voelde af en toe geforceerd, ongeloofwaardig en nutteloos. Maar de sfeer die het alles deed overbrengen was ondanks dat fijn.
Ik had het er met de rest nog over of het uitmaakte dat we een matige film keken. In het beginsel vind ik een slechte film prima. Het houdt je scherp en je leert betere films meer te waarderen. Comfort is gemaakt maar vooral geschreven door een niet zo capabele filmmaker. Liever ben ik daar eerlijk over.