Wilco Born’s review published on Letterboxd:
Is John’s hond wéér dood?
Volgens de regels van de 21e eeuw moeten succesvolle films verplicht een remake, reboot, sequel of prequel krijgen. Waarom? Omdat er geld moet worden verdient. En het liefst zoveel mogelijk. Ook de verrassende hit John Wick (2014) moest een vervolg krijgen. Ik keer er zelfs wel naar uit.
In de eerste minuten leken mijn verwachtingen te zijn uitgekomen. John Wick 2 (2017) is weer in dezelfde fantastische stijl gemaakt en zit weer vol indrukwekkende stunts, allemaal net iets groter opgezet.
Maar niet veel later brak er iets in mij. Het echte verhaal van de film werd geïntroduceerd en ik vond het vreselijk. John Wick was na het vorige deel weer met pensioen gegaan, al geloofde ik daar helemaal niks van. Hij was gestopt om bij zijn vrouw te kunnen zijn en had na het hondincident geen reden meer om niks te blijven doen.
Vervolgens komt de film met de meest cliché redenen waarom hij zogenaamd terug moet naar de hitmanwereld. “Je hebt nog iets van me tegoed.” Als echte badass zegt hij dan ook: “Fuck you”, maar na een vreselijke gebeurtenis – met of zonder zijn tweede hond – besluit hij ineens dat hij het toch wel heel graag wil doen.
En dat, mensen, dát is de reden dat het verhaal op gang komt. Waarschijnlijk klink ik een beetje hypocriet; alsof in deel 1 de motivatie goed was. Die was tenminste vanuit een oprecht gevoel, in plaats van zoiets geforceerd. Het is net alsof John freaking Wick zich bang laat maken door een enkelband.
John Wick 2 neemt je wel heel erg vaak mee naar dezelfde plekken uit de vorige film, waardoor het gevoel van exploratie helemaal verdwijnt. John krijgt zelfs als een soort James Bond van Q een pak aangereikt die kogel bestendig is, waardoor enige kwetsbaarheid van de man verloren gaat.
Ja, ik was nog steeds enorm onder de indruk van de vette gevechten, enkele zelfs beter dan in het origineel, maar het had niet meer die emotionele en exploratieve basis waar ik van hield. Maar het kan ook aan mij liggen.
66/100