Wilco Born’s review published on Letterboxd:
Prachtig hoe Noah Baumbach de pijn van het scheidingsproces laat zien. Nicole (Scarlett Johansson) en Charlie (Adam Driver) kijken keer op keer heel anders naar de situatie. Ze staan daarin niet (meer) stil om naar de ander te luisteren en zijn blik erop te begrijpen. Nee, ze zijn té gefrustreerd door de verwijten van de ander. In een hartverscheurende scène valt Charlie neer op de grond van verdriet om hoe ver zijn gevoelens eigenlijk gaan.
Wat het extra pijnlijk maakt, is dat ze nog duidelijk om elkaar geven. Tussen het drama met advocaten zitten er kleine momenten dat ze elkaar lieflijk helpen. Die zoon zal het ook niet makkelijk hebben.
Dat verschil van perspectief laat Marriage Story zo goed zien. Ik zie het ook thuis. Als Baumbach iets kan, is het het gewone in een nieuw licht te zetten. Deze kerstdagen zie ik hoe mijn oma, tante en vader langs elkaar heen praten. Dat mijn oma exact hetzelfde vraagt nadat nét die vraag is beantwoord of hoe ze mijn tante zogenaamd onschuldig keer op keer op de kast jagen. Hoe het loopt tussen mijn pap en mam, die soms wel iets tegen elkaar zeggen maar elkaar niet horen, elkaar niet aanvoelen maar alleen zichzelf. Hoe je dan zo in je eigen gevoel zit dat er geen loslaten meer is. Ik zit er dan stil bij, observerend en te frustreren om wat er gebeurt. Tegenwoordig kan ik wel vaker lachen om het drama door subjectiviteit en miscommunicatie.
Verder kijkt de film lekker weg. De introductie met de lieflijke woorden en de heerlijke relatietherapeut er gelijk na is wat mij betreft het hoogtepunt. Ook de absurde humor van de vreemde personages (die vrouwelijke observator!) en de ironie kon ik om lachen. Johansson en Driver laten in lange close-ups met rauwe emotie zien dat ze kunnen acteren. Dit alles maakt Marriage Story echt een topfilm.