Wilco Born’s review published on Letterboxd:
Mulholland Drive (2001) is een David Lynch film die je geboeid blijft kijken. Snap alleen het einde nog niet helemaal. Misschien te rustig.
Dan was ik wel Informatica blijven studeren
Mulholland Drive (2001), de film die wordt gezien als een van David Lynch's beste werk, kwam zelfs laatst uit een poll onder filmrecensenten op nummer 1 uit. Dit maakte mij wel benieuwd naar deze mysterieuze film. Met niet meer dan dit beetje info begon ik. Blijkbaar is dit mijn allereerste David Lynch film. Iets wat waarschijnlijk mijn oordeel heeft beïnvloed.
Ik snapte het hele einde van de film gewoon niet. Compleet niet. Ik zat te kijken en te bedenken wat er aan de hand was. In mijn hoofd kreeg ik theorieën over wat er aan de hand was. Ik probeerde linkjes te leggen, begreep dat er iets niet in klopte, maar het ging maar door. En door. En door.
Het begon me te frustreren. Niet op een schreeuwerig, irritant of vervelende manier, maar dat gevoel dat je ergens nét niet bij kunt. Dat moment als klein kind wanneer je net niet bij de koektrommel komt. Dat gevoel dat ik kreeg bij elk Informaticaprobleem op mijn vorige opleiding. Die dagen dat je zo verkouden bent, dat het voelt alsof je niet meer op deze wereld bent.
Dat gevoel, die frustratie, begon ik te krijgen. En eigenlijk vind ik dat wel prima. Zolang het aan het einde maar duidelijk wordt. En dat gebeurde niet.
De hele film lang keek ik geboeid naar mijn televisie. Het was een bijzonder mysterie. Mulholland Drive spookt nog steeds door mijn hoofd. Na wat theorieën gelezen te hebben begin ik het langzaam te begrijpen. De vreemde momenten uit de film, die eerder wat raar waren, beginnen wat logischer te worden.
Toch blies het me niet weg. Ik haat het gewoon wanneer een film niet uitlegt wat het bedoelt. Je hoeft me niet te behandelen als een klein kind, maar als ik niet wil begrijpen wat er gebeurt, was ik wel Informatica blijven studeren.
72/100