Wilco Born’s review published on Letterboxd:
101 Dalmatians (1961) is een leuke oude Disneyfilm die ik me nog maar nauwelijks kon herinneren. Voornamelijk is de achtervolging heel tof.
Een simpele, lekker kijkende jaren '60 klassieker
Soms heb je van die films die je hebt gezien waar je vaag nog herinnert waar ze over gingen, maar de precieze loop ben je allang vergeten. Met name heb ik er last van bij oude Disneyfilm. Het verhaal van Assepoester kan ik wel dromen, maar een film als The Aristocats (1970) is in mijn geheugen wat vaag. Vooral omdat ik ze als kind keek en sindsdien niet meer heb gekeken. Tijd om dat eens te gaan doen.
Het begint als een liefdesverhaal dat het tijdbeeld schetst. Ook brengt de geluidskwaliteit en tekenstijl je helemaal terug naar de jaren '60. Onlosmakelijk is de film daaraan gekoppeld, zichtbaar in bijvoorbeeld de zwart-wit televisie en het programma waar de hondjes naar kijken. Hierna verschijnt de bad girl, met als heerlijke subtiele naam Cruella De Vil. Wanneer zij de puppies ontvoert, moeten papa en mama ze komen redden; een lekker simpel verhaal.
Dit resulteert in mijn hoogtepunt: het ontsnappen van haar klauwen en de achtervolging op het einde. In mijn herinneringen leek het verdacht veel op de voorgenoemde jaren '70 Disneyfilm. Het erg tof getekend en knap hoe spannend het was. De film is een echte klassieker, zonder bijzonder grappig of interessant te zijn. Hij kijkt vooral lekker weg, mede door de korte duur.
74/100