Wilco Born’s review published on Letterboxd:
Sliding Doors (1998) is zo'n film met een interessant concept voor 15 minuten, die dan net te lang nergens over gaat. Of zie het als romcom.
Voor mensen die écht niet kunnen kiezen
Het gevaar van een late trage film na een drukke dag is het inslaan van vermoeidheid. En dit romantische verhaal met een alternatieve opbouw had niet de power, de diepgang en de originaliteit om mijn ogen open te houden. Gelukkig ben ik niet in slaap gevallen!
Gweld Petroiw of hoe je deze blonde vrouw ook spelt speelt de hoofdrol. Zij is net ontslagen en wilt op de metro stappen om naar huis te gaan. Ze haalt hem net niet; of toch weer wel? Het wel of niet halen blijkt grote gevolgen te hebben op haar persoonlijke leven. Hoe deze twee levens verder verlopen, laat de film zien in 100 minuten.
Ook de film kun je op twee manieren zien. Optie 1 is als een soort conceptfilm, waarbij de splitsing tussen de levens centraal staat. Verwacht dit niet; na 15 minuten coole montage ben je uitgekeken. En optie 2 is als niet één, maar twee romantische films door elkaar, die onderling wel wat verbanden met elkaar hebben. Zelf had ik liever een korte film gezien waar het concept centraal stond. Als romantische film vond ik hem ook niet sterk.
Wat de film wel goed doet is door het concept het leven vanuit een ander perspectief te bekijken. Je begint gebeurtenissen met elkaar te vergelijken. Wat de film wil meegeven is dat het leven raar kan lopen door de kleinste dingen. Zelf zou ik meer iets hebben meegeven als: zolang je maar jezelf bent, kom je wel op je pootjes terecht.
64/100