Het voelt nog zo kort geleden toen ik deze Pixar-klassieker regelmatig keek. Grote kans dat ik denk dat ik hem vaker heb gezien dan dat ik daadwerkelijk hem zag. Deze film heeft toch wel onderbewust veel met mijn vorming gedaan. Zelfs nu kan ik nog leren van de vertrouwelijke woorden van Mrs. Incredible tegen haar onzekere dochter: "Don't think. You'll know what to do."

Twee dingen die me nu pas sterk begonnen op te vallen. In de eerste plaats het gebruik van (cliché) midlifecrisis, relatieproblemen en het ouderschap in films die nu zo cool een twist hadden. Wanneer de vrouw thuis zit te wachten op de man die stiekem wat uit heeft zitten spoken, die in plaats van een haar van een vrouw, een brokstuk vindt, is zo'n prachtig voorbeeld. De discussies zijn herkenbaar en toch fris.

Het tweede ding was de snelheid. Juist als kind is dat zo ongelooflijk belangrijk. Hoe ik door de sequentie rondom het verzekeringsbaantje vroeger ben gekomen, zou ik echt niet weten. Juist dat stuk staat in groot contrast met de rest. Het tempo is hoog en dat blijft doorgaan. Het heeft fantastische actiescènes die de krachten van iedereen benutten. Wanneer de bad guy het gezin dan tóch te slim af is, komt gelukkig net op tijd iemand anders langs om ze te redden.

De film draagt een steengoede boodschap dat een held zich niet per se kenmerkt om zijn superkrachten. Syndrome is daarom zo'n sterke vijand. Hij is jaloers op die krachten en zorgt dat hij hetzelfde kan. Allemaal om eindelijk zelf de held te kunnen spelen, compleet uit eigenbelang en jaloezie. De echte held is de assistent die op het laatste moment de wanhopige helden nog redt, omdat zij wél geeft om wat juist is.